Pociesz się mój narodzie...

W Polsce podtrzymanie zakazu uboju to wynik nie tylko pogardy dla tradycji żydowskiej czy gotowości poświęcenia wartości takich jak swoboda wyrażania religii oraz dobra ekonomii własnego państwa dla doraźnych korzyści politycznych. To kolejny dowód na to, że Polska tożsamość narodowa tworzy się na negacji tego, co kulturowo obce i negacja tych elementów jest tak głęboka, że uniemożliwia negocjowanie społeczne oraz w praktyce bardzo utrudnia funkcjonowanie mniejszości.

To nie chodzi o burgery, można być wegetarianinem - to chodzi o wspólnotę losu o szacunek, to chodzi o podstawowe poczucie bezpieczeństwa, jakie jest niezbędne, by inwestować w Polsce los własnej rodziny i życie tych, których kochamy - naszych dzieci.

Chodzi też o jakość polityki i oto, że społeczność żydowska nie ma wystarczającego poparcia wśród ludzi uczciwych czy "dobrych" i zbyt dużo wrogów, by mieć szanse na normalny rozwój. Kolejny raz milczenie "dobrych" ludzi przeważa na niekorzyść społeczności żydowskiej.

Za chwilkę, już jutro wieczorem rozpocznie się dziewiąty dzień miesiąca Aw. Kiedyś był to okres niezwykle szczęśliwy. 12 Aw dziewczęta wychodziły by w białych szatach wytańczać sobie mężów na ulicach młodego, jeszcze wtedy, miasta Jerozolimy. Radość nie trwała jednak długo. W 587 roku przed wspólną erą, na trzy dni przed radosnym świętem, padły mury Świętego Miasta. Stracone zostało dzieciństwo, dziewictwo, cześć i wolność - nasz naród uprowadzony został do Babilonii. Wszystkie nieszczęścia i znaki przychodzą do nas właśnie w pierwszych dniach miesiąca Aw.

Polski parlament wpisał się, zapewne nieświadomie, w naszą historię, przegłosowując pierwszy zakaz uboju koszernego wprowadzony w demokratycznym kraju po II wojnie światowej 5 Awa 5773 roku.

Odczuwam ulgę: B-g odsłania znów swoje oblicze.

Tak jak za czasów Jeremiasza i Ezekjela, czyli ostrzega nas. Oto policja tego kraju, jego sądy i administracja stoją teraz na straży i pilnują, aby nasze tradycje religijne nie mogły być tu na tej ziemi przestrzegane. Jaki ślepy jest ten Faraon: przecież wie, że ofiara z baranka przyniesiona w pustyni, poza granicami jego państwa, sprowadzi nieszczęście na kraj!

Upadła Babilonia, Grecja, Rzym, jednak Żydzi trwali i podtrzymywali na swych ramionach historię narodów.

Czym jest Polska wobec historii żydowskiej? Czego spodziewają się ci słabi mocarze, którzy za trzydzieści srebrników politycznego blasku sprzedają korzenie własnej religii?!

A ja Wam mówię Nahamu, Nahamu Ami, pociesz się mój zbolały narodzie. Powstań dziewico Jerozolimska, ubierz białe szaty i tańcz na ulicach swojego Świętego Miasta. Gdy trwają przygotowania do obchodów 9 dnia miesiąca Aw, po cichu w setkach miejsc na całym świecie wrą przygotowania do Szabatu Nahamu - największe imprezy dla samotnych Żydów i Żydówek trwają właśnie w wielu miejscach w Stanach, Kanadzie i na świecie. Za tydzień tysiące kobiet i mężczyzn spotkają się by rozmawiać o tym, co najważniejsze, o żydowskiej rodzinie, o żydowskich dzieciach. To właśnie nasza zdolność dostrzegania priorytetów, widzenia tego, co najważniejsze, pozwoliła nam przetrwać - edukacja, dziecko, przyszłość. Szukamy miejsc na ziemi gdzie możemy bezpiecznymi ścianami domów i ramionami pełnymi miłości otoczyć następne pokolenie.

Już nie oddawajmy życia w Warszawskich Powstaniach tuż po ocaleniu z gett, już nie musimy  z narażeniem życia szmuglować prawdy o komunizmie za granicę Polski, już nie musimy malować na ścianach kotwic, ani drukować podziemnych gazetek. Nahamu, nahamu ami - odpocznij mój narodzie, niech Twoje cierpienie przerodzi się w radość.

Zostaliśmy zdradzeni przez niedawnych przyjaciół, nie - to nie byli nasi przyjaciele. My mamy jednego przyjaciela - tego, który dał nam Torę na Synaju i wytyczył granice naszej Ziemi.

Nie chodzi o prawo do ubijania zwierząt, w końcu ludzkość będzie wegetarianami - i to pewnie jak zwykle my Żydzi doprowadzimy do tego. To chodzi o naszą godność - to też chodzi o szacunek do religii, religii, która przypomnijmy zrodziła chrześcijaństwo... Narody, które mają krótką pamięć, mają też krótką historię.

Mój narodzie polski - jak bardzo jest mi wstyd - jak bardzo szkoda tej szansy, jak szkoda naszej wspólnej historii... Mamy już muzeum i oto znak czasu: w Polsce jest miejsce tylko na żydowską przeszłość na kiczowatość większości festiwali i żydków z pieniążkiem. Moja Polsko - historia nie lubi, kiedy się musi powtarzać... Znajdę męża i założę rodzinę i nauczę dzieci Hebrajskiego, Aramejskiego i Jidysz...

Przepraszam tato, że Twoje wnuki nie będę czytały Twoich artykułów z 1968-go roku o tym, że znów budzą się upiory...

Miriam Gonczarska

14 lipca 2013