...
Mahmoud Abbas
Zwolnienie palestyńskich skazanych terrorystów i zgoda premiera Binjamina Netanjahu w sprawie koncesji dotyczących Doliny Jordanu, proszą o postawienie ważnego pytania: Czy izraelskie ustępstwa wpłyną na podpisanie przez Palestyńczyków historycznego porozumienia pokojowego, które raz na zawsze zamknie konflikt arabsko-izraelski?
Doświadczenie poprzednich premierów Baraka i Olmerta z palestyńskimi partnerami może być pomocne w zrozumieniu, że nawet najdalej idące koncesje ze strony Izraela, odniosły porażkę z jednego historycznego i niedocenianego powodu: przewodniczący Autonomii Palestyńskiej Mahmoud Abbas byłby zmuszony do zdradzenia islamskiego poglądu na suwerenność terytorialną, który w skrócie wyraża się w tym, że terytorium raz podbite przez islam pozostaje na zawsze domeną muzułmańską.
Dwa niedawne historyczne już przykłady, ilustrują ten problem. Po załamaniu się nieszczęsnych Porozumień z Camp David z 2000 r., były premier Ehud Barak podsumował swoje negocjacje z Jaserem Arafatem i przywództwem OWP, w wywiadzie z historykiem Bennym Morrisem. Barak powiedział "Oni [OWP] chcieli państwa palestyńskiego w całej Palestynie. Arafat nie uznawał istnienia narodu żydowskiego, a jedynie judaizm jako religię... Arafat zaprzeczył, że jakakolwiek żydowska świątynia znajdowała się na Wzgórzu Świątynnym i był to w miniaturze jego pogląd zaprzeczający jakimkolwiek historycznym związkom Żydów z Ziemią Izraela aka Palestyną, która z jego punktu widzenia była muzułmańska od podboju islamskiego w 637 r. ne. Dlatego też Arafat w grudniu 2000 r. odmówił przyjęcia nawet ogólnie sformułowanej zasady przez Prezydenta Billa Clintona, że Izrael będzie miał suwerenne zwierzchnictwo nad powierzchnią i podziemną częścią Wzgórza Świątynnego.
Denis Ross [negocjator z ramienia USA], zanotował w swojej książce "A Missing Peace", że Arafat nie zgodził się nawet na przekazanie Izraelowi Zachodniego Muru [Ściany Płaczu].
Abbas jest też "oddany" islamskiemu poglądowi na terytorium. Jako lojalny zastępca i następca Arafata, Abbas podobnie zaprzeczył istnieniu starożytnej świątyni żydowskiej - i było to w czerwcu 2012 r.
Lojalność Abbasa wobec idei absolutnej suwerenności muzułmanów nad terytorium, wyjaśnia również odrzucenie podobnie daleko idących, jak w przypadku Baraka, propozycji pokojowych z 2008 r. złożonych przez Olmerta.
Wspomnienia dwóch byłych premierów izraelskich dają kontekst dla podejścia Abbasa do aktualnych negocjacji. Widać w tej perspektywie niedocenianie przez Zachód kwestii podstawowych dla islamu, które dla świata muzułmańskiego są fundamentalne, niezależnie od stopnia osobistej religijności.
Islamska nauka wiary oraz jurysprudencja określają, że jeśli niegdyś-muzułmańskie ziemie zostały podbite przez nie-muzułmanów, zakazane jest zezwolenie tym ostatnim na rządzenie daną krainą. Muzułmanie muszą je ponownie zdobyć.
Profesor Bernard Lewis, specjalista w temacie islamu i Bliskiego Wschodu pisze w swojej książce "Notes on the Century": "to, że muzułmanie mają panować nad nie-muzułmanami jest prawidłowe i normalne. To że nie-muzułmanie panują nad muzułmanami jest obrazą praw boskich i naturalnych, i jest to prawdą w Kaszmirze, Palestynie, Libanie i Cyprze".
Lewis wspomina o własnej wizycie w lokalnym Centrum Islamskim w Kordobie, którego członkowie stawiali sobie za cel re-konwersję Hiszpanów na islam i opanowanie Hiszpanii, którą stracili 500 lat temu. Jeśli po 521 latach islam nadal odrzuca fakt, że Hiszpania jest chrześcijańska, to nie budzi zdziwienia, że po 65 latach od odzyskania żydowskiej suwerenności w Izraelu, współgra z odmową Abbasa odnośnie zaakceptowania Izraela jako narodowego państwa narodu żydowskiego. W poglądzie Abbasa, Izrael pozostaje dziedzictwem islamu na wieki. Gdyby oddał terytorium Izraelowi, naraziłby się na status "eib" - potępienia i hańby za poddanie Palestyńczyków, Arabów i Islamu. A tego oczekuje od niego Zachód, nazywając ustępstwa te "kompromisem".
Arafat twierdził, że zostałby zamordowany za podpisanie ostatecznego porozumienia pokojowego z Izraelem. To samo może dotyczyć Abbasa. Według egipskiego dziennikarza Ali Salima "w minucie, gdy Abbas podpisze pokój z Izraelem, zamachu na niego dokonają terroryści palestyńscy".
Ale jak w takim razie wyjaśnić, że Arabia Saudyjska i Egipt namawiały Arafata w 2000 r. do podpisania traktatu pokojowego? Otóż, gdyby to Arafat personalnie wydał na to zgodę, hańba dotyczyłaby tylko jego osobiście, a nie wyżej wymienionych arabskich krajów. Dlatego też na Arafata naciskano jedynie prywatnie, a nie na forum publicznym.
Zasada wiecznego dominium islamu może być naruszona tylko wtedy, gdy muzułmanie są słabi, a porozumienie jest rozumiane jako tymczasowe - tak jak postąpił prorok Mahomet po militarnej stracie Hudajbii w 629 r. ne. Później, kiedy się wzmocnił, zignorował umowę i podbił swoich wrogów.
"Hudabija" ma więc swoje konsekwencje nie tylko odnośnie Hiszpanii czy Izraela, ale także Indii i Chin, których krainy były od wieków rządzone przez muzułmanów. Ma swoje odniesienie do postępowania Abbasa. Zgodnie z tą teorią, mogą godzić się tylko na tymczasowe porozumienia, trwające przez okres słabości. .
Dnia 31.12.2013 r., kiedy zbliża się kluczowa runda rozmów z udziałem Sekretarza Stanu USA, Abbas ogłosił nowy warunek: "wszyscy więzieni Palestyńczycy muszą być zwolnieni". Abbas po prostu nie może się zgodzić na podpisanie trwałego porozumienia pokojowego, które na zawsze kończy roszczenia arabskie i uznaje suwerenność żydowską co do jakiejkolwiek części tego, co obejmował Brytyjski Mandat w Palestynie.
Autorzy:
Dan Diker (International Institute for Counter Terrorism, IDC Herzelia),
Dr Harold Rhode (ekspert ds. islamskich)
tłum. Red.
Publikacja w Jerusalem Post 1.1.2014 r.
